Durf te falen van Elizabeth Day is gebaseerd op haar populaire podcast How to Fail, een pijnlijk eerlijk boek over de dingen die soms vreselijk misgaan, wat je ervan kunt leren en hoe je het beter zou kunnen doen.

Durf te falen is een journalistiek memoir. Day beschrijft, op pijnlijk eerlijke maar zeer humoristische wijze, wat zij heeft geleerd van de dingen die fout gingen in haar jeugd, op school, in de liefde en op het werk, met familie en vrienden. Daardoorheen weeft zij verhalen van de beroemdheden die ze interviewde voor haar populaire podcast How to fail.

Met Durf te falen laat Day zien dat wie we zijn niet wordt bepaald door onze fouten, maar door de manier waarop we ermee omgaan. We moeten niet bang zijn om fouten te maken, maar ze juist omarmen om een beter mens te worden.

In Het einde is nu beschrijft Aniana Taelman het dementieproces van haar moeder, maar komt ook de zelfmoord van haar vader aan de oppervlakte. Het boek toont de strijd, de pijn, maar ook de herrijzenis van de auteur.
Onze Foundation Dot Your İ heeft als maatschappelijk doel ondersteuning te bieden aan nabestaanden die een geliefde aan zelfmoord hebben verloren. Het is onze ultieme droom om mensen te mogen redden van een zelfmoord – al is het maar één persoon per dag – omdat die niet één, maar ettelijke levens verwoest.

Achter Bryans vrolijke glimlach gaat veel pijn en verdriet schuil. Vanaf dag één vecht hij voor zijn leven. Tijdens haar zwangerschap voelt Marianne dat er iets niet in orde is. Uit de echo's blijkt dat haar nog ongeboren zoon een zeldzame afwijking heeft ontwikkeld. De artsen kunnen niet zeggen wat dit voor invloed zal hebben op zijn leven. Al snel na de geboorte van Bryan blijkt dat de aandoening voor een opeenstapeling van problemen zorgt. Een zoektocht naar een diagnose volgt, waarbij sommige artsen het welbevinden van Bryan uit het oog lijken te verliezen. Marianne en haar man zien de gezondheid van hun zoon snel verslechteren. En realiseren zich dat dit een gevecht wordt zonder winnaars.

Een bundel. Een bundel van al mijn blogs tot nu toe. Blogs waarin ik mezelf stapje voor stapje mezelf meer en meer open en kwetsbaar op stel omtrent seksueel misbruik, de hulpverlening, behandeling, gevolgen van trauma en wat daar allemaal bij komt kijken. Af en toe ook kritisch naar de hulpverlening, maar altijd met de nodige portie humor. Daarnaast geeft het een kijkje in de wereld van de Cliëntenraad van Fier. De bundel 'Op reis' is autobiografisch en recht uit het hart.
Mijn liefde voor het schrijven is hier begonnen. Korte blogs om anderen het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan. Ik riep altijd: als ik maar één persoon raak of iemand vindt (h)erkenning, is mijn missie geslaagd. Ook was het helend voor mijn eigen proces. De blogs zijn helpend voor slachtoffers, maar ook voor betrokkenen en hulpverleners. Het is geschreven op een manier zodat het voor iedereen begrijpelijk is.
Onzeker en kwetsbaar gaat deze bundel de wereld in.

In 2013 krijgt Remko ALS.
Hoe ga je verder als je leven zo overhoop wordt gegooid?
Remko geeft niet op. Dat past niet bij wie hij is.
Wát, als dromen niet meer uitkomen?
Remko brengt nieuwe dromen de wereld in. Eén daarvan is dit boek.

Journalist Resi Lankester is halverwege de twintig wanneer haar vader, een excentrieke Amsterdamse boekhandelaar, van driehoog uit het raam springt. Hij overleeft de val niet. Tien jaar later wordt ze voor haar werk gevraagd een interviewreeks met kinderen van "zelfmoordouders' te maken. De nabestaanden die ze spreekt vertellen openhartig over de heftige nasleep van de zelfgekozen dood van hun vader of moeder.

Aangemoedigd door hun openheid besluit Resi haar eigen verhaal en dat van haar overleden vader te reconstrueren. Op zoek naar antwoorden over hem, zichzelf en hun liefdevolle maar complexe vader-dochterrelatie duikt ze voor het eerst in de vele verhuisdozen vol kaartjes, audio-opnames, brieven en dagboeken van haar vader.

Na de val is een journalistieke én persoonlijke zoektocht naar antwoorden op de vele vragen waar je als nabestaande mee te maken krijgt. Hoe moet je rouwen na zelfmoord? Is zelfdoding dapper, of juist niet? En waarom voelt elke achterblijver zich schuldig? Een even indrukwekkende als meeslepende memoir.

'Ik ben net zover als toen ik tien jaar oud was. De man die ik daarna geworden ben, is weg. Wie het ook was die in mij huisde, hij heeft het gebouw verlaten. Ik mis hem. Het vertrouwen dat hij had. Ik mis het leven dat hij leidde, het was niet zonder zorgen, maar er was hoop en er was troost. Hij is vertrokken. Liefst ging ik hem achterna.'

Alle inspirerende ontmoetingen, artistieke vriendschappen en reizen ten spijt, worden de hier beschreven jaren getekend door depressie. Verdrongen herinneringen worden gewekt en feiten duiken op uit het verleden, die nieuw licht werpen op de zelfmoord van Japins vader. Deed hij het vanwége of omwille van zijn zoon?

In deze turbulente periode passeert een stoet bekenden zoals Stephen Fry, prinses Beatrix, John Irving, Erwin Olaf en Joost Zwagerman, maar ook onbekende helden als Sam Wellington Bartlett III, Jej Perfekcyjność en de Klokkenluider van Lausanne.

Ondertussen zorgt Japin voor de terugkeer van het afgehakte hoofd van Badu Bonsu II naar Ghana, verschijnen er vijf romans, waaronder Vaslav, De gevleugelde en Kolja, drie toneelstukken, liedjes en verhalen, een film en een opera. Ook leeft Japin mee met zijn partners Lex Jansen en Benjamin Moser en de totstandkoming van hun werk, waaronder de grote, geruchtmakende biografieën van Clarice Lispector en Susan Sontag.

In deze bundel maakt Benthe Grubben je deelgenoot van haar reis waarin verdriet en vreugde elkaar afwisselen. Dat deze twee soms ook samen aanwezig kunnen zijn, zonder dat ze vijanden hoeven te zijn. Vreugde kan niet zonder verdriet en verdriet niet zonder vreugde. Hoe kun je vreugde beleven als je het gevoel van verdriet niet kent? Ze verwoordt dit op eenvoudige, begrijpelijke manier. In de vorm van korte gedichten. Ze wil laten zien dat donker niet donker hoeft te blijven.

Op je negende te maken krijgen met psychische problemen... Hoe pak je dat aan? Ze leeft niet, ze overleeft, Schrijven om emoties te kunnen uiten. Schrijven om de donkere tijden een plek te kunnen geven. Hoe leef je als je overleeft? Hoe leef je met complexe psychische problemen? Ze valt en staat op, In de gedichten wordt het duidelijk dat ze vaker valt dan opstaat. "Het komt goed." Ze blijft het herhalen. Ooit komt het goed. Het is alleen nog een grote zoektocht hoe.

Deze gedichtenbundel neemt je mee op een chaotische reis doorheen Omayma’s zoektocht naar innerlijke rust. Na het verlies van haar opa begon deze trip. Onderweg kwam ze verschillende gevoelens en obstakels tegen. Door de verschillende hoofdstukken geeft ze telkens een nieuw aspect van haar avontuur weer. Elk gedicht is een puzzelstuk, zoekend naar zijn plek in de leegte die de dood achterliet. Maar haar trip kende niet enkel verlies. Ze heeft liefde ondervonden, pijn, dankbaarheid. De leegte werd langzaam minder.

‘‘Wablief’ kan ik al op zeven verschillende manieren zeggen. Dat komt omdat ik sinds begin 2010 in een mallemolen terechtgekomen ben die mijn leven sterk bepaald heeft. Ik verloor een groot deel van mijn gehoor, maar ook heel wat andere dingen. Mijn omgeving leeft mee, maar kan zich niet voorstellen wat de impact en de gevolgen van mijn genetische aandoening (Coch-gen - DFNA9) zijn.

Ik word vaak geconfronteerd met ‘domme’ vragen of opmerkingen, omdat je aan mij niet ziet hoe moeilijk het allemaal soms is. Daarom heb ik een getuigenis geschreven, in een poging mensen met gelijkaardige problemen een gevoel van (h)erkenning en hun omgeving meer inzicht te geven.’

Jan en Loes Gieling kregen twee zonen, Bart en Jelle. Rond hun twaalfde levensjaar kwam er een ommekeer in hun ontwikkeling. Ze kregen steeds meer fysieke problemen. Na een lange zoektocht bleek, dat zij allebei de stofwisselingsziekte Niemann-Pick-c hadden. Ze overleden iets meer dan een jaar na elkaar, Bart werd 27 jaar, Jelle werd 25 jaar. Hun geest bleef helder en hun sterke karakter hield hen goed staande tot het einde.
In deze bundel vertelt Jan Gieling hun verhaal in gedichten, afgewisseld met teksten waarin hij de loop van hun leven, hun ziekte en het uiteindelijke afscheid beschrijft. Daarbij maakt hij op indringende wijze duidelijk welke impact de zorg en het verlies ook voor hen als ouders hebben gehad.
Met dit verhaal wil de schrijver mensen die met verlies, zorg en dienstverlening, mantelzorg, aftakeling etc. te maken hebben, inzicht, hoop en vertrouwen geven, en laten zien, dat er ook genietmomenten zijn, en dat er ondanks beperkingen veel dingen zijn die wel lukken.