Hoge standaarden, ambitie en wilskracht. Amber heeft het allemaal. Eigenschappen die in onze maatschappij enorm worden gewaardeerd. Maar het zijn ook precies de ingrediënten die Amber na haar middelbareschoolperiode in een allesverwoestende eetstoornis hebben gestort. Ze kreeg anorexia. Een intense, maar ook leerzame periode volgde, waarin steeds meer duidelijk werd dat artsen en psychologen haar niet zouden gaan redden: dat zou ze zelf moeten doen. Alleen.

'Heb jij je pilletje al geslikt?' vragen mensen zich vaak af als ze Francien Regelink voor het eerst ontmoeten. Niet geheel ongegrond, want Francien heeft AD(H)D en kan nogal druk zijn. Maar AD(H)D is meer dan Alle Dagen Heel Druk.


In Druks legt Francien uit wat AD(H)D precies is en geeft ze een ongefilterd kijkje in haar leven. Van waarom boodschappen doen een uitdaging is en welke medicatie ze (soms niet) slikt, tot hoe AD(H)D werkt tussen de lakens en waarom ze op kantoor onder de brandtrap werkt. Voor iedereen die direct of indirect met AD(H)D te maken heeft.

In Van mens tot mens vertellen diverse (ex-)patiënten wat uitmuntende zorg voor hen betekent. Die zoektocht leidt tot vijftien aandachtspunten voor kwaliteitsvolle zorg: handige tools die patiënten kunnen aanreiken aan zorgverleners om samen de zorg op een nog hoger niveau te tillen. Tools die de efficiëntie en de technologie in onze zorgsector niet in de weg hoeven te staan en geen extra druk leggen op de zorgverleners.

Al jarenlang leeft arts en schrijver Ivan Wolffers in de wetenschap dat er kanker in zijn lichaam zit, en sinds hij dat weet beziet hij het leven in een ander licht. Het leven, het leven is een bundeling van zijn meest persoonlijke, ontroerende en indrukwekkende bespiegelingen en verhalen.

Je bent dominee, geeft jarenlang cursussen rouwverwerking en krijgt opeens te horen dat je kanker met uitzaaiingen hebt.
Het overkwam Wouter Schraven. Zijn wekelijkse blogs veranderden van inhoud, maar bleven eerlijk en levensecht. Troostend en getroost schrijft hij in vierentwintig overdenkingen over zijn leven in de schaduw van de dood, waarin hij ervaart dat schaduw niet kan ontstaan zonder licht.

Faction, een boek over mensen die revalideren in een revalidatiecentrum. Petra Jorissen beschrijft wat hoofdpersoon Julia op latere leeftijd ziet en ervaart als ze als in een revalidatiecentrum wordt opgenomen. Ze blikt daarbij ook terug op een aantal ervaringen die zijzelf heeft gehad als kind in revalidatiecentra en andere instellingen. Gedurende haar eigen opname in het revalidatiecentrum hield Petra Jorissen een dagboek bij dat ze verwerkte tot deze roman.

Henk Nieuwenhuys schrijft over zijn ervaring met blijvend hersenletsel, ontstaan na een skiongeluk. Het is een ingrijpend en persoonlijk verhaal over de ernstige gevolgen van het hersenletsel en de acceptatie dat hij ermee moet leren leven. En dat valt niet altijd mee, mede omdat er in Nederland weinig hulp is voor mensen met niet aangeboren hersenletsel.

Zorg, zingeving en waardigheid is een boek voor iedereen. We krijgen allemaal, professional en patiënt, ziek of gezond, te maken met tegenslag in gezondheid. De auteur neemt je mee op de weg die hij zelf heeft afgelegd. In twaalf gesprekken met ervaringsdeskundigen passeren mooie thema's als zingeving, kwetsbaarheid, liefde, levenskracht en moed de revue. In de reflecties toont de auteur etsen van Rembrandt en deelt hij het gedachtengoed van de man die hem mateloos heeft geïnspireerd, Henri Nouwen.
Het boek past volledig in deze tijd waarin vragen over zorg, zingeving en waardigheid in toenemende mate relevant zijn.

Wat doe je als je psychosegevoelige dochter tijdens een psychiatrische opname nietsverhullende foto's en provocerende teksten op sociale media plaatst? En als dan blijkt dat de ggz-kliniek dit niet kan voorkomen omdat de protocollen ontoereikend zijn?

Voor Geertje Paaij is het aanleiding om op zoek te gaan naar soortgelijke ervaringen. Ze spreekt met patiënten, hun familie en mensen die werkzaam zijn in de psychiatrie en komt erachter dat ze lang niet de enige is die tegen dit probleem aanloopt. Zowel patiënten als ggz-medewerkers weten vaak
niet goed hoe ze het beste met internet en sociale media om kunnen gaan, met alle schadelijke gevolgen van dien. Hoelang blijft dit nog een blinde vlek binnen de psychiatrie? En wat valt eraan te doen?

Dit waargebeurde levensverhaal is gebaseerd op het thema depressie en beschrijft mijn worstelingen, mijn strijd en de transformaties die ik doormaakte naar een gelukkiger en vrijer leven. Met dit boek wil ik mijn ervaringen en inzichten delen om anderen bewuster te maken en te helpen.

Het boek is niet bedoeld als hét antwoord op depressie, want een universeel antwoord hierop bestaat niet. Die antwoorden zijn voor iedereen anders en die vind je in jezelf. Dit boek is geschreven als inspiratiebron voor mensen die worstelen met depressiviteit, voor naasten die willen begrijpen wat iemand doormaakt tijdens een depressie en voor professionals die werkzaam zijn in de GGZ.

Anorexia. Een ziekte waar iedereen wel een beeld van heeft. Een extreem mager en bleek meisje op een weegschaal, dat in de spiegel kijkt en een dikke variant van zichzelf ziet. Of datzelfde meisje dat voor een bord zit met een appel erop, waarvan ze nog geen hap genomen heeft. Kleding die veel te groot geworden is.
Toch vrees ik dat de waarheid iets afwijkt van dit beeld. Dat anorexia niet is wat hierboven beschreven staat, dat het een ziekte is die dieper gaat dan (niet-)eten of afvallen. Om die reden neem ik je mee in de wereld van Renée. Zij wordt op zeventienjarige leeftijd voor het eerst opgenomen in een eetstoorniskliniek om daar de complexe strijd te voeren tegen haar ziekte.

Een uit het Italiaans vertaald boek van schrijfster en vertaalster Pia Pera die ALS kreeg en aan de gevolgen daarvan in 2016 overleed.

Ik heb het de tuin nog niet verteld is een gelaagd boek dat de seizoenen van de tuin volgt. Over leven en dood, vol met fijnzinnige reflecties over filosofie en het dagelijkse leven, over religie en frustratie. Het onderzoek dat Pia Pera uitvoert is eerlijk en licht van toon, ondanks de zwaarte van de inhoud. Zonder zelfmedelijden reflecteert zij op vragen waarop het onmogelijk is om een antwoord te geven. Vragen die elk mens raken, vroeg of laat.