Jasper heeft onder andere Asperger en lijdt aan diverse dwangstoornissen. Hij kan zijn leven moeilijk aan en vlucht in alcohol en gokken. Door de alcohol kon hij heel lang maskeren wat er werkelijk met hem aan de hand was. In dit verhaal neemt Jasper je mee op een reis door zijn hoofd. Puur, eerlijk en confronterend laat hij zien wat er misgaat als de inhoud achter je gezicht te groot is om de wereld om je heen te bevatten.

Wantoestanden op je school. Overuren, collega's die hun werk niet doen, ziek zijn mag niet, een gebroken arm telt niet. Helen ploetert door, wie jankt is een watje. Het adrenalineoverschot nekt haar. Niemand helpt. Tot ze zelf in actie komt. De eens zo sportieve en fitte Helen ziet het op een gegeven moment echt niet meer zitten, vooral wanneer ze weinig steun uit haar omgeving krijgt en moet praten als Brugman om ook maar iets gedaan te krijgen van haar huisarts en de specialist die ze te zien krijgt. Tot ze tot de conclusie komt dat ze zelf moet ingrijpen, want een ander zal het niet voor haar doen. Ze is steeds vaker ziek, krijgt een burn-out, maar haar werkgever neemt daar geen genoegen mee. Men is haar liever kwijt dan rijk. Ondanks alle tegenslagen zet Helen door. En dan wanneer het leven eindelijk weer zijn gangetje gaat, slaat het noodlot toe. Het bevolkingsonderzoek darmkanker zorgt voor veel spanningen. Een hele donkere tijd volgt. De coloscopie moet uitkomst bieden. Hoe zal dit aflopen?

Moeder woont in het verpleeghuis. Ze vergeet wie ze is, waar ze is, wie haar zoon is. Dan krijgt zoon, die voor haar zorgt, een hartinfarct en wordt zelf patiënt. Hij moet stoppen met roken, stoppen met drinken. Moeder en zoon, allebei overgeleverd aan de zorg van anderen. Alleen F. Starik kon dit boek schrijven, rauw, indringend, onvergetelijk.

Al bij zijn eerste ontmoeting met de achtjarige Jef raakt Lander Deweer verstrikt in een web van vooroordelen. Jef heeft een zware vorm van het syndroom van Gilles de la Tourette, maar hij vloekt niet en slaat zijn armen niet wild in het rond. Hij ziet er vrij normaal uit. Helemaal anders dan Lander zich op basis van de verhalen van zijn vriend Jan Swerts, de vader van Jef, had voorgesteld. Hij vraagt zich af: ben ik zelf wel normaal? Want waar ligt de grens tussen gek en normaal? En wie beslist tot welk kamp je behoort? Een op de honderd heeft het syndroom van Gilles de la Tourette. In België komt dat neer op een groep van 110.000 mensen, ofwel de bevolking van een stad als Brugge of Leuven. Maar waar zitten ze verstopt? Hoe komt het dat we zo weinig over het syndroom weten en waarom is ons beeld zo karikaturaal? Jef wil later duiker worden. Is die droom bereikbaar? Welke andere mogelijkheden heeft hij?

Joke is twintig wanneer ze uit het leven stapt. Vijftien jaar later volgen we in Alles blijft nazinderen de zoektocht van haar vader Marc Vande Gucht om de dood van zijn dochter een plaats te geven.Van de rauwe pijn en het ongeloof bij haar overlijden tot zijn niet-aflatende inzet om de hallucinante zelfmoordcijfers te doen dalen:Alles blijft nazinderen is een indrukwekkende getuigenis over een maatschappelijk hyperactueel thema.

Zomaar uit het niets komen ziekte, sterven en dood een leven binnen. Vage buikklachten en een onbestemd gevoel, daarmee gaat Paul (61) naar de dokter. Hij heeft uitgezaaide kanker en is niet meer te genezen.

Sterven als een stoïcijn laat zien hoe Paul en zijn vrouw Marja op stoïcijnse wijze met de ziekte ‘dealen’. Daarbij komen vragen aan de orde als: Wat kan je helpen om met een aangekondigde dood om te gaan? Hoe communiceer je met artsen, met vrienden en met elkaar? Wat is kwaliteit van leven? Wat is waardig sterven? Hoe ga je om met euthanasie? Leidraad bij dit alles is de filosofie. Praktische filosofie van de stoïcijnen en van andere filosofen, maar ook eigen filosofische vragen en gedachten van de schrijfster.

Sterven als een stoïcijn is bedoeld voor alle mensen die te maken krijgen met tegenslag, ziekte of dood, om herkenning te vinden en zelf te gaan ontdekken hoe ze op een stoïcijnse manier kunnen omgaan met het lot dat hen treft.

In de 33 jaar dat Cor van der Wijk in het Emma Kinderziekenhuis werkte, schreef hij jarenlang maandelijks een column voor het AMC-blad Status. In veel verhalen verwoordde hij gevoelens van kinderen op de intensive care. Hij was hun spreekbuis.

Van die columns zijn er nu 58 gebundeld in Noem mij maar Amalia; een boekje dat artsen, ouders, vrienden en familie op gedachten kan brengen. Wat gaat er om in kinderen als zij zelf niet de kracht hebben om het te zeggen?

De laatste editie van de DSM, hét naslagwerk op het gebied van psychopathologie, bevat zo’n 400 psychiatrische aandoeningen. Door de DSM kunnen zorgprofessionals in een wetenschappelijk onderbouwde, gemeenschappelijke vaktaal met elkaar communiceren. Maar hoe praten mensen met een toegekende psychische stoornis daar eigenlijk zélf over?
Met één vraag What is wrong with me? nodigde Vittorio Busato mensen uit om in eigen woorden te vertellen wat er met hen mis zou zijn. Peter Valckx geeft velen van hen letterlijk een gezicht. Vijftig portretten in woord en beeld: niet als ode aan psychopathologie, maar als ode aan individuele verschillen.

Tatjana is al haar hele leven dik. En krijgt dus al zo lang ze zich kan herinneren ongevraagd commentaar op haar lijf. Naaste familie, wildvreemden, specialisten: iedereen vindt het nodig haar te vertellen dat dik zijn iets slechts is en dat ze daar zo snel mogelijk iets aan moet doen. Alsof het haar niet al duidelijk was hoeveel haar extra kilo's haar hebben gekost. In haar puberteit waren er geen prille liefdes of eerste seksuele ervaringen, geen onbezorgd ontdekken van de wereld. In plaats daarvan waren er pestende klasgenoten, stiekeme vreetbuien en een constante schaamte.
Wanneer ze eenderde van haar lichaamsgewicht verliest ervaart ze voor het eerst de privileges die bij slank zijn horen. Toch neemt het ongevraagde commentaar alleen maar toe – al helemaal als ze weer begint aan te komen. In dit boek neemt ze zélf de regie in het gesprek over haar lichaam, en doet ze openhartig verslag van het leven als dikke vrouw in een land waar dun zijn de norm is.

'Meer dan veertig jaar heb ik geleefd met de wetenschap dat ik een zusje heb gehad dat bij de geboorte is overleden. Vragen heb ik nooit gesteld. Dat kon niet, want over het zusje mocht niet gesproken worden en ik heb me altijd netjes aan die opdracht gehouden.' In De kunst van het rouwen probeert Corien van Zweden de geschiedenis te ontrafelen van haar verzwegen, naamloos gebleven zusje dat in 1960 bij de geboorte overleed. Ze ontdekt dat hun familieverhaal niet op zichzelf staat, maar past in de rouwcultuur van de jaren zestig; over dood, rouw en verdriet werd zo veel mogelijk gezwegen. Sindsdien is er veel gebeurd. In minder dan een halve eeuw tijd is de dood van een groot taboe veranderd in iets dat veel weg heeft van een hype. Er wordt op grote schaal geëxperimenteerd met nieuwe uitvaartrituelen en Allerzielen wordt ieder jaar een grotere happening. Van Zweden ging op onderzoek uit in de wereld van de 'wilde rituelen' en sprak met ervaringsdeskundigen, en met professionals die van de dood hun beroep hebben gemaakt. De geschiedenis van het verzwegen zusje fungeerde daarbij voortdurend als een spiegel. De kunst van het rouwen is een indringend boek en waardevol voor iedereen die met rouw te maken heeft.

Doortje, een alleenstaande 78-jarige vrouw, hoort dat zij ongeneeslijk ziek is. De schrik slaat haar om het hart, want er zijn nogal wat onverwerkte gebeurtenissen die ze onder ogen moet zien. Doortje besluit de strijd tegen haar ziekte aan te gaan om tijd te rekken.De behandelingen zijn zwaar. Al snel blijft er niet veel van haar zelfstandigheid over. Ze wordt afhankelijk van de thuiszorg en van haar dochters die, naast hun drukke bestaan, mantelzorg verlenen. Doortje is wanhopig en voelt zich schuldig dat ze haar kinderen hiermee opzadelt. Ze meent aan alles te voelen dat haar omgeving haar leven als voltooid beschouwt, maar de drang om met zichzelf in het reine te komen is groter.Wanneer Doortje een terminaal delier krijgt, is het onmogelijk om thuis te blijven wonen. Er volgt een spoedopname in een hospice. Haar steun en toeverlaat, de sigaret, kan ze door haar verwardheid niet meer roken, met als resultaat dat de gedachten aan nare gebeurtenissen uit haar leven met volle kracht binnenkomen. De verzorgers van de hospice en haar dochters moeten alle zeilen bijzetten om haar te begeleiden. Langzaamaan wordt het hun duidelijk waarom Doortje ervoor kiest haar eigen dood natuurlijk te sterven.

Iedereen heeft een moeder en daar vinden we vaak van alles van. Ze krijgt van een hoop ellende de schuld en wordt ook net zo vaak heilig verklaard. Maar misschien zijn moeders ook maar gewoon mensen die er het beste van proberen te maken. Dit boek gaat over zo’n moeder. En over het verlies daarvan.Het is een persoonlijk relaas van een unieke en tegelijkertijd universele ervaring. 
De auteur verhaalt op een authentieke manier over de relatie tussen moeder en dochter. Over pijnpunten maar meer nog over liefde en levenslust. Over veerkracht en verbinding, ondanks en dankzij alles. Het is een portret in stukjes, fragmenten tijd, vormgegeven in proza en poëzie. Nuchter, intens, kwetsbaar en komisch.