Walter Hobelman stond met zijn gezin drie jaar onder beschermingsbewind omdat de schulden het gezin boven het hoofd dreigden te groeien. In deze drie jaar lukte het om alle schulden terug te betalen en een gezonde buffer op te bouwen. Als journalist sprak hij slachtoffers, hulpverleners en beleidsmakers. De schuldhulpverlening in Nederland is een traag en gebrekkig systeem waar mensen het slachtoffer van worden. Het moet anders, vindt de auteur. In dit boek lees je Walters eerlijke verhaal en geeft hij je tips en adviezen over alles waar je rond schuld en armoede mee te maken krijgt, zoals bewindvoering, schuldsanering, de hulpinstanties, budgetteren, de voedselbank, financiële opvoeding en een gezonde identiteit, want elk mens is uniek en waardevol.

Ik pakte een leeg boek en begon met schrijven. Ik moest het ergens kwijt. De woorden die mening gaven aan nare gevoelens, moesten ergens een ruimte mogen innemen. Ook begon ik te schrijven met de gedachte dit later nodig te hebben. Want wat als er op de rode loper gevraagd werd hoe mijn carrière begon? Ik moest het in detail weten te vertellen!
Ik ging er ook vanuit dat ik voornamelijk zou gaan schrijven over musicals, ballet en feestjes.
Maar het is allemaal wat anders gelopen, maar dat lees je vanzelf wel.
Welkom in mijn dagboek.

We maken in ons werk veel mee. Zorgverleners, dienstverleners en hulpverleners worden in hun vak regelmatig geconfronteerd met pijnlijke, verdrietige, schokkende of belastende gebeurtenissen. 'Ze horen erbij'. Maar kunnen wel effect hebben op je psychisch welbevinden. Vooral als gebeurtenissen zich stapelen. Het kan simpelweg 'te veel' worden. Dit boek beschrijft in heldere taal wat een gebeurtenis met je kan doen, hoe 'opvang en nazorg' georganiseerd kan worden en hoe het -in de kern- uiteindelijk op één belangrijk element uitkomt: 'zorg en aandacht voor elkaar'. Brandweer? Politie? Ambulancemedewerker? Of verpleegkundige of verzorgende? Je hebt recht op goede nazorg bij al het belastende wat je vak je kan opleveren.

In een maatschappij als die van ons is het lastig om je staande te houden, zeker als je autisme hebt. Er wordt van alles van je verwacht; reizen met de trein, boodschappen doen en telefoneren. Dit boek is een mix van informatie, ervaringsverhalen, werkbladen en tips voor zowel de omgeving als de jongere. Er komen 25 onderwerpen aan bod waar jongeren met autisme zich in kunnen herkennen. Dit alles om te zorgen dat de jongere kan functioneren in onze maatschappij.

Eén op de vijf mensen in Nederland heeft wel eens te maken gehad met gevoelens van depressiviteit. Eén op de vijf. Laat dat even tot je doordringen. Dat betekent dat iedereen, hoe dan ook, wel iemand kent met een depressie. Dagboek van mijn Depressie is een letterlijke publicatie van het dagboek dat Tember tien jaar lang bijhield. Ze vertelt op een pure, rauwe en soms cynische manier over haar leven. Ze zinkt regelmatig weg in haar sombere gedachten en tuimelt hierdoor van depressie in depressie. Tot ze uiteindelijk volledig instort. Dagboek van mijn Depressie geeft op een toegankelijke manier inzicht in hoe de gedachtestroom soms kan zijn als je alle hoop verloren bent. Tember verzwijgt niks.

Leven met een masker door angst voor het onbegrip. Dat maakt dat Kirsten zich met haar psychische problematieken verschuilt achter een masker. Een eenzame strijd met psychische belemmeringen die wordt gevoerd doordat haar gedachten, gevoelens en gedrag niet gezien of gehoord mogen worden. Het leven wordt daardoor nog zwaarder dan het voor haar al is. In haar boek Het is wel goed zo vertelt ze hoe deze belemmeringen op haar overkomen. Verschillende onderwerpen zoals onbegrip, onbekendheid en miscommunicatie worden vanuit haar oogpunt verteld. Ze laat jou de strijd zien vanuit achter haar masker. Maar de grote vraag is: Is het allemaal wel goed zo?

Hoe ga je om met het stigma op een psychische aandoening? ‘Wie eenmaal een psychose heeft gehad wordt nooit meer beter’, zei de psychiater tegen de 21-jarige psychologiestudent Anita Hubner. ‘Je kunt beter je studie opgeven, begeleid gaan wonen en je richten op vrijwilligerswerk.’ Als Anita toen naar haar psychiater had geluisterd, was ze nooit psycholoog geworden. Inmiddels zijn de inzichten over de mogelijkheden van mensen die leven met een psychische aandoening veranderd: deelnemen aan de maatschappij, zelfstandig wonen en werken, dat is het doel. Maar nog steeds worden mensen die bijvoorbeeld een psychose hebben gehad in het beste geval gezien als kwetsbaar en in het slechtste geval als gevaarlijk. Dus wat vertel je als je gaat solliciteren? Wat vertel je tijdens een eerste, een tweede of een derde date?

Lynn Formesyn ondervond aan den lijve hoe een chronische ziekte je ongewild aan de zijlijn doet belanden. In een samenleving waar meer langdurig zieken dan werklozen zijn, waar doorgaans weinig aandacht is voor de mentale impact van een zware diagnose en waar sociale zekerheden steeds meer onder druk staan, is er dringend behoefte om op een andere manier te denken over ziekte en gezondheid.
Aan de hand van haar openhartige verhaal, uitdagende omdenkoefeningen en gesprekken met experts als Dirk De Wachter, ervaringsdeskundigen en vertegenwoordigers van verschillende middenveldorganisaties en politieke partijen, toont ze hoe onze moderne invulling van zinvol best ziek is. Hoe mensen met een chronische ziekte moeten knokken om kansen te krijgen. Maar vooral: over hoe je ondanks mankementen vol zin kunt leven.

In Gek van mezelf kruipen we in het hoofd van Alwin Ritstier, die al meer dan 20 jaar kampt met extreme angsten. Zijn grootste angst is om dood te gaan. Bij elk pijntje of bobbeltje is hij ervan overtuigd dat hij kanker heeft of dat zijn hart het begeeft. Bij elke paniekaanval denkt hij dat hij erin zal blijven. Hoe is het om zo te leven? Hoe is het om niet meer naar buiten te durven, omdat de angst dat er iets gebeurt zo groot is dat je liever thuisblijft? Als hij bijna 30 is gaat de knop om, en begint hij aan zijn angsten te werken. Mét succes.

Fien is een meisje. Een heel gewoon meisje. Ze schrijft haar belevenissen op in haar dagboek. Ze maakt allerlei alledaagse dingen mee. Zo gaat ze op vakantie, op schoolreisje, spreekt af met haar vriendinnen en nog zoveel meer wat een jong meisje mee kan maken. Eén ding is een beetje anders aan Fien. Fien kan namelijk niet goed zien. Ze heeft een visuele beperking. Daarom gaan sommige dingen nét even anders. Zo schrijft ze hoe het is om met een herkenningsstok te lopen of om nét even anders te zijn dan haar klasgenootjes, hoe het is om zowel letterlijk als figuurlijk ergens tegenaan te lopen.

Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde. Gesprekken die aanvankelijk over de dood leken te gaan, zeiden uiteindelijk veel meer over het leven. Wie nog maar beperkt de tijd heeft, begrijpt waar het echt om draait.
Haverkamp sprak ook met diverse deskundigen over doodgaan en verdriet. Ze leerde hoe belangrijk het is te blijven luisteren naar mensen in de rouw.

In dit boek probeert Bobbie aan de hand van persoonlijke ervaringen, gedichtjes en wetenschappelijke kennis, anderen inzicht te geven in de functies van een eetstoornis, de mechanismen die een eetstoornis in stand houden, én andere manieren om om te gaan met de chaos van het leven. Manieren die niet dodelijk zijn. Manieren waardoor je weer van het leven gaat genieten. Want er is geen manier om te gaan voelen dat je leeft terwijl je jezelf langzaam aan het vermoorden bent. Dit boek laat zien dat jij er voor kunt kiezen om te gaan herstellen, en hoe je het leven zonder eetstoornis aankunt. Het laat zien hoe je door keer op keer voor herstel te kiezen en te gaan dansen met je angsten de weg kunt vinden van hongeren om te overleven, naar leven.