Covertekst: ‘"Nog net niet overspannen liep ik op de zebra te denken aan welke cliënten ik vandaag zou gaan zien en welke ik klaar moest maken voor overdracht voor de vakantie. Een bus heb ik nooit gezien. De buschauffeur heeft mij ook nooit gezien, althans: te laat... Dit werd een heftige confrontatie die plaatsvond in 1995. Ik was hersendood in coma. Na ruim 7 weken ontwaakte ik als een baby. Letterlijk blubberend in een rolstoel in een luier. In een revalidatiekliniek voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel moest ik revalideren tot volwassene. Alles opnieuw leren dus. Leren praten, leren lopen en .... zindelijk worden! Jawel, inclusief potjestraining. Ik kan wel stellen dat ik nog elke dag leef met de gevolgen hiervan."’

Covertekst: ‘Dit is een verhaal over liefde en lijden, over loslaten en dankbaarheid, over aanvaarden en dood. Op 23 augustus 2013 werd bij mijn echtgenoot longkanker vastgesteld. Dit is een bundeling van de e-mails waarmee we onze naasten op de hoogte hielden van zijn ziekteproces. Het is een openhartig verslag over hoe ons gezin op een positieve manier omging met lijden en met het nakende einde. Hoe de dood niet doodgezwegen werd. Hoe intens we alles beleefden. Hoe we kracht putten uit de liefde voor elkaar en dankbaar bleven voor al het goede.’

Covertekst: ‘24 juli 2014 beloofde een van de warmste dagen van de zomer te worden. Eén telefoontje zorgde voor een niet te beschrijven kilte. De ‘dood’ klopte aan. Gesteund door de enkeling gaat zijn zuster op zoek naar een manier om afscheid te nemen. Filosofische gesprekken, kunst en gedichten bieden beide hooggevoelige individuen de mogelijkheid een uniek rouwproces door te maken. Met dit werk laat de schrijfster zien dat iedereen zelf bepaalt hoe hij omgaat met verlies en rouwverwerking. Ondanks alle tegenslagen kan men steeds een eigen pad blijven bewandelen en een voorbeeld worden voor velen.’

Covertekst: ‘In het boek Dementie, ik zie mams beschrijft Annoeska van der Struif het laatste levensjaar van haar moeder met vasculaire dementie. Zij heeft de moed gehad met haar moeder in contact te blijven en haar liefdevol te begeleiden en te blijven zien dwars door de dementie heen. Openhartig en eerlijk vertelt ze haar verhaal aan de hand van dialogen, gedichten, verhalen en channelings. Met de channelings belicht zij het spirituele aspect van dementie en weet het ongrijpbare op heldere wijze uit te leggen. Door haar prettige manier van vertellen ben je erbij en weet zij een goede balans te bewaren tussen het lijden, wat deze ziekte met zich meebrengt, en humor waardoor het boek luchtig blijft.’

Covertekst: ‘Hoe ga je als mantelzorger de confrontatie aan met een sterfgeval en dementie? In dagboekvorm neemt Roeli Bouwmeester-Wijngaard je mee in haar eigen rouwproces. De auteur verwoordt op openhartige wijze hoe zij daarmee heeft geworsteld. De zorg voor haar hoogbejaarde demente schoonouders doorkruiste haar rouwfase als recente weduwe. Het deed pijn, maar bracht haar ook humor en een niet aflatende liefde. Het gevecht tegen de zorgverleners, om haar demente schoonouders na 70 jaar huwelijk te willen scheiden en op te sluiten, geven in dit boek de humor een serieuze ondertoon. Lotgenoten zullen zich herkennen in de onthullingen van de schrijfster.’

Covertekst: ‘Kun je leren van je demente medemens? Ben je nieuwsgierig naar een andere realiteit? In deze wereld die bolstaat van nepnieuws is het een verademing om de puurheid van mensen met dementie te ervaren. Mensen die volledig in het ‘hier en nu’ leven. Mindfull noemen we dat.’

Fotoboek. Kijk en leesboek. ' Covertekst: ‘Als kind werd ik gefascineerd en vertederd door het ‘kinds worden’ van oudere mensen. Nu ik tussen hen werk, kom ik hen elke dag tegen. Hun wijsheid, ondanks de aftakeling, zette mij aan om iets te tonen van hun innerlijke kracht en schoonheid.’, zegt Carla Molenberghs. Haar boek gaat niet in op wetenschappelijke inzichten rond dementie. Het is veeleer de bedoeling met beelden en grenstaal een ontmoeting te wekken tussen de lezer en de dementerende persoon in zijn totaliteit als mens. De klemtoon ligt daarbij op zijn innerlijke wereld. Want de kwaliteit en de intensiteit van zijn beleving wordt nog vaak onderschat.Dementerende ouderen worden vaak tegemoet getreden vanuit het defect-model wat ontmoeting in de weg staat. Hopelijk zal door dit boek de lezer / kijker ruimte vrijmaken voor zelfreflectie opdat de angst die de onbekende wereld van de dementerende ouder oproept, geen hinderpaal meer zou zijn voor ontmoeting. Dit boek bestaat vooral uit foto’s. Gedurende een volledig jaar leefde Paul van Wouwe mee in ‘Huis Perrekes‘ waar uitsluitend dementerende bejaarden en hun begeleiders wonen. De beelden spreken en stralen respect en warmte uit.’

Covertekst: ‘ Dit is het verslag van het Festival of Older People door een bundeling van de Lezingen, de Werkwinkels, de bijdragen van de Kunstenaars en de Artiesten en de berichten van de bezoekers en de vrijwilligers. (…)’ https://www.festivalofolderpeople.nl/festivalboek ‘...Alle verschillende perspectieven op ouder worden, op ons concept ‘ouderen bestaan niet’ zijn hierin terug te vinden....'

Covertekst: ‘Ashley Medze is een jonge vrouw die jarenlang slachtoffer is geweest van ernstige pesterijen. Door die pesterijen is ze beschadigd en loopt ze met haar hoofd naar beneden. Maar er kwam iets in haar leven wat haar meer zekerheid kon bieden voor de toekomst. Ze kreeg een kans die ze met beide handen heeft aangepakt. Ashley Medze vertelt in dit ‘Op het juiste spoor’ wat pesten met haar gedaan heeft en hoe ze nu in haar leven staat, met de mooie dingen die nu haar pad op komen.’

Covertekst: ‘Danielle woont samen met haar grote liefde Hans (45) en hun dochter. Hans heeft één grote wens en dat is een huis aan doorgaand vaarwater met een aanlegsteiger in de tuin. Na jaren vinden zij hun droomhuis. Nog geen vier maanden na het betrekken van hun nieuwe huis valt hun droom in duigen; Hans krijgt de diagnose ‘endeldarmkanker’ en vanaf de eerste dag is duidelijk dat hij dit niet gaat overleven. Een zware en harde strijd begint.’

Faction, gebaseerd op eigen ervaringen van de auteur, tijdens de intensieve zorg voor zijn dementerende moeder. Covertekst: ‘In dezelfde periode waarin Smolder, een nukkige journalist, bedrogen en vervolgens verlaten wordt door zijn echtgenote, vallen ook bij zijn moeder de pijlers onder haar leven vandaan. Zo erudiet en intellectueel als ze altijd was, zo vergeetachtig is ze nu. Ze raakt verward, koffiezetten lukt niet meer goed, en de alzheimer krijgt steeds meer grip op haar – al blijft ze vrolijk. Terwijl haar woorden langzaam maar zeker hun vaste betekenis verliezen, probeert Smolder haar koste wat kost thuis te laten blijven wonen. Zorgen voor elkaar is een nobel streven, maar hoelang kan hij dat volhouden?’

Covertekst: ‘Joke kreeg een dag voor haar 37ste verjaardag te horen dat ze baarmoederhalskanker heeft. De strijd heeft twee jaar geduurd. De laatste drie maanden in het leven van Joke verliepen met ups en downs. Ondanks alle verdriet en pijn heeft Joke heel veel liefde mogen ervaren in haar laatste weken. Ze heeft bewust afscheid genomen van haar twee jonge kinderen, haar ouders, zussen en haar vele vrienden. Samen met Ann, haar beste vriendin, heeft ze alle voorbereidingen getroffen voor haar begrafenis. Joke heeft bewust naar haar dood toegeleefd, en ze haalde alles uit elke dag, ondanks de pijn die ze had. Uiteindelijk heeft Joke gekozen voor euthanasie, omdat de pijn ondraaglijk werd. In Je blijft bestaan lees je Jokes verhaal.’